Rzuceni na głęboką wodę – canyoning w Słowenii

{phocagallery view=category|categoryid=186|imageid=3886|float=right}Udało się przeżyć 🙂 Z kilkoma siniakami i zbitymi częściami ciała pełni wrażeń wracamy do codzienności. Celem były Alpy Julijskie w okolicach urokliwego miasteczka Bovec w Słowenii. W ostatnim momencie ekipę Olo, Rysiu, Ola, Polly, Elvis zasilają Aga i Magda. I tak w siedmioosobowym składzie, z licznymi perypetiami i sporym poślizgiem ruszamy na południe.

Już na Słowenii pogoda nie jest dla nas bynajmniej łaskawa, mgła, zimno, gdzieniegdzie zalega jeszcze śnieg. Zatrzymujemy się co rusz aby zjeść śniadanie, a to przy Lago de Predil, a to przy jakiejś fortyfikacji na przełęczy. Wszędzie jednak zimno i mgliście. Nie wiem jak reszta ale ja jestem przerażona, że w tą zimnicę zanurzyć trzeba się jeszcze będzie w przerażająco zimnym  potoku  górskim.Zjeżdżając jednak do doliny chmury jak ręką odjął rozstępują się a przed naszymi oczami ukazują się przecudne widoki – kolorowych jesiennych lasów, surowych, ośnieżonych szczytów, rzeki w kolorze niebieskiego Lenora i zielonej trawy. A przy tym świeci słońce, a niebo jest bezchmurne.

Od razu podjeżdżamy do pierwszego kanionu – Susec. Wita nas kilkunastometrowa kaskada wodna, z której woda dudni i huczy a Olo, ku trwodze nowicjuszy wkręca nas, że będziemy z niej skakać. W pełnym rynsztunku, piankach i kaskach na głowie ruszamy w górę kanionu, ścieżką wijącą się raz po raz, a to po lewej, a to po prawej jego stronie.Kanion znajduje się w cieniu, a temperatura bynajmniej nas nie rozpieszcza. W dolinie termometr wskazywał zaledwie 4 stopnie. Do wody wchodzę z przekonaniem – tego jeszcze nie grali. W listopadzie pływać w górskim potoku, dygać po lesie w piance jak kosmici – co ja tu robię?
Olo daje nam instrukcje – know-how. Po pierwszym zanurzeniu okazuje się, że nie jest wcale tak źle, lodowata woda która przedostała się pod piankę szybko się ogrzewa i w miarę szybkiego toczenia się akcji utrzymuje temperaturę. Gorzej jest kiedy natrafiamy na jakieś przestoje wówczas ziębi nas niemiłosiernie.{phocagallery view=category|categoryid=186|imageid=3893|float=right}

Suszec to przede wszystkim świetna zabawa i przygotowanie nas, nowicjuszy na kolejne akcje. Ćwiczymy skoki, tobogany, uczymy się składać do skoku, do zjazdu, jak wpadać do wody, jak pionizować ciało przy skoku. A same wrażenia? Nie do opisania, kanion „od wewnątrz” to niezliczone emocje, cudowne widoki, labirynty, małe kałuże, głębokie oczka, huczące wodospady i liczne meandry. No właśnie – niesamowite są dźwięki jakich uświadcza się będąc tam, przynajmniej te które dochodzą przez kaptur pianki. Kanion „od podszewki”  jest jakimś magicznym, cudownym tworem.  Suszec nie wymaga od nas używania liny, całość  można nazwać bardzo przyjemnym ekstremalnym spacerkiem. Trudności mają pojawić się przy okazji dwóch kolejnych. Na parking docieramy zmęczeni, po około dwugodzinnej akcji ale szczęśliwi jak dzieci. Tego samego dnia suszymy jeszcze w ogrodzie przed domem sprzęt, robimy wielki obiad oraz testujemy sposoby prażenia popcornu w mikrofali z pomocą różnych, dziwnych przedmiotów.

{phocagallery view=category|categoryid=186|imageid=3903|float=right}Nazajutrz udajemy się na trochę dłuższą, pięciogodzinną akcję – kanion Pradelica położony w Triglavskim Parku Narodowym. Jedno auto zostawiamy w wiosce u jego wylotu, gdzie też wbijamy się w pianki, by drugim wyjechać na przełęcz z której schodzić będziemy do kanionu. Tego dnia, gdyby zatrzymała nas policja uznaliby, że nie jesteśmy w pełni rozumu. 7 osób w jednym aucie, zamaskowanych i obszpejonych na dodatek bez dokumentów od auta. Kanion prezentuje się co najmniej okazale – wysokie klify, piękne wymycia, sporo toboganów, zjazdów linowych w tym dwa naprawdę miażdżące.

Ja gubię wór w kipieli wodnej, Rysio po ponad 30 metrowym zjeździe odkrywa, że jego hydrobot stracił jedną kluczową część. Nowością dnia dzisiejszego były zjazdy nawet do 45 metrów  – gdzie buty które miałam, a które od 11 lat są właściwie niezniszczalne ślizgały się na wszystkie możliwe kierunki. Ale nie dziwić się, woda wymyła wszystko doszczętnie, a tam gdzie się nie leje bezpośrednio wszystko jest omszone i chyba przez to jeszcze bardziej śliskie.

Sporym wyczynem jest też przekroczenie potoku, w miejscu gdzie ten kumuluje się i gna w wąskim miejscu jak oszalały. Nurt wciąga albo podcina nogi. Z Predelicy wychodzimy jak z magli, zmęczeni, głodni, zziębnięci i niezmiernie szczęśliwi, że zaraz wskoczymy w suche ubrania. Dzień sponsorują pyszne suszone pomidory, które nawet zatwardziali przeciwnicy pomidorów pochłaniają na raz.

{phocagallery view=category|categoryid=186|imageid=3945|float=right}Trzeci dzień, to chcąc nie chcąc dzień restu i podróży krajoznawczych. Kanion w który chcieliśmy się wbić – Kozjak – ze względu na liczne przewężenia i z powodu wysokiego stanu wody zostawiamy na „zaś”. Wejście do niego mogłoby być mocno ryzykowne i jak określa to Olo – oddzielające mięso od kości bądź ziarno od plew. Odpuszczamy zatem  i jak weszliśmy na jego górę z ciężkimi worami z linami, tak schodzimy tą samą drogą  w dół. Resztę dnia spędzamy na zwiedzaniu parku i wejściu do dziury – Zadlaska Jama – niczego sobie systemu jaskiniowego, gdzie dynamizmu akcji dodaje narracja Ryszarda i Ola.

Dzień wyjazdu to pakowanie, rozliczenie z naszą Candy-Girl, dojedzenie mleka w tubce, ferwor porządków, podczas którego Olo do zmywarki dolewa płynu do naczyń, co skutkuje w zalaniu pianą połowy mieszkania wywołując tym samym bitwę oraz ostatni, krótki kanion. Wybieramy się do Frataricy, gdzie temperatura osiąga już swoje apogeum. Na podejściu szron zalega na trawach i liściach, jest strasznie zimno i nie zapowiada się, że słońce zagości tu.

{phocagallery view=category|categoryid=186|imageid=3985|float=right}We Frataricy sporo atrakcji, przede wszystkim kilkudziesięciometrowy zjazd w zupełnej lufie, pod grzmiącym nad głową wodospadem, latanie Rysia na odciętej linie oraz magiczne meandry, kamole, wymycia. Wychodząc z kanionu obracamy się za siebie i wzdychając ruszamy dopakować rzeczy, zjeść obiad i zasiąść za kółkiem w dziewięciogodzinnej podróży do domu.

W jej trakcie wyjeżdżamy jeszcze na przełęcz Mangarską. Myślę, że nie ma tu co opisywać, zdjęcia mówią same za siebie.

Podsumowanie – myślę, że zmieniło się diametralnie moje spojrzenie na wodospady. Naprawdę nijak wzbudza emocje nawet największy wodospad  na którego się patrzy z dołu, w porównaniu z tym jak stoi się na górze, przechyla w przepaść ciało i zjeżdża w jego bryzie.

 

{phocagallery view=category|categoryid=186|limitstart=0|limitcount=0}